មនុស្សគ្រប់ជាតិសាសន៍ទាំងអស់ តែងតែមានប្រពៃណីរៀងៗខ្លួន
ដើម្បីធ្វើពិធីរំលាយសព ឬពិធីជូនដំណើរខ្មោច។ យ៉ាងណាមិញ
ចំពោះជនជាតិខ្មែរយើង ពិធីបុណ្យសព
ជាកាតព្វកិច្ចមួយមិនអាចខ្វះចន្លោះបានចំពោះក្រុមគ្រួសារនីមួយៗ។
តាមសៀវភៅវប្បធម៌ អរិយធម៌ខ្មែរ ដែលរៀបរៀងដោយសាស្ត្រាចារ្យ
ពន់ ឆាយ បានឲ្យដឹងថា ការស្លាប់របស់មនុស្សមានច្រើនសណ្ឋានណាស់ តួយ៉ាង
ស្លាប់ដោយចងក លង់ទឹក រន្ទះបាញ់ គ្រោះថ្នាក់ផ្សេងៗជាដើម។ ស្លាប់អ៊ីចឹង
គេហៅថាសា្លប់ដោយ”អកាលមរណៈ ឬខ្មោចតៃហោង”។ តាមទំនៀមទម្លាប់
ការស្លាប់របៀបនេះគេមិនយកទៅបូជាទេ គឺគេឲ្យយកទៅកប់សិន
រង់ចាំដល់វេលាល្អ ទើបគាស់យកឆ្អឹងទៅបូជាវិញ។
ឯការស្លាប់ដោយស្របពេលវេលា ដូចមានស្លាប់ដោយជំងឺដែលព្យាបាលពុំជា
ជំងឺចាស់ជរា ដែលគេត្រៀមទុករៀបចំទៅតាមទំនៀមទម្លាប់។
ពិធីមួយនេះគេបានរៀបចំទៅតាមលំដាប់លំដោយដូចជា:
– មុនពេលស្លាប់ៈ គេបាននិមន្តព្រះសង្ឃ៤អង្គ
ឬមួយអង្គមកសូត្រធម៌ឲ្យបងប្អូនកូនចៅសុំខមាលទោស។ អ្នកជំងឺទន្ទេញធម៌
“ពុទ្ធោ អរហំ”
ដោយតាំងស្មារតីឲ្យនឹងទៅរកអំពើល្អដែលខ្លួនបានសាងកន្លងមក។
គេនាំគ្នារៀបចំគ្រឿងបន្លុង និងប្រដាប់ប្រដា ផ្សេងៗ
បង្ហាញអ្នកជំងឺឲ្យបានឃើញ។
– ក្រោយពេលស្លាប់ៈ អាចារ្យចូលទៅបិទភ្នែក
និងមាត់ធ្មេញ ហើយយកសុពារបាតទាំង៦សន្លឹក មកដាក់តាម
កន្លែងដែលត្រូវដាក់។ គេអុជទៀន កល្យ ដាក់ក្បាលគ្រែ ទៀនគោល៥ដើម
អុជក្បែរក្បាល ស្មានិងជើង។ រៀបទៀនត្បូង ស្រូវពន្លៃមួយល្អី ប្រាក់១បាត
សំពត់ ស ៥ហត្ថ ចេកទុំមួយស្និត ដាក់ចុងជើង។
ខាងក្រោមកន្លែងតម្កល់គេដាក់ដុំថ្មមួយដុំ ទឹកមួយក្អម។
គេបានដោតទង់ក្រពើនៅមុខផ្ទះ ដើម្បីជាសញ្ញា បញ្ជាក់ថា មានអ្នកស្លាប់ថ្មីៗ។
លើកខ្មោចចំអាសទឹកដោយលាបទឹកអប់ សិតសក់ “ទៅមុខ៣ដង ទៅក្រោយ៣ដង”
ជានិមិត្តរូបនៃការវិល កើតស្លាប់ របស់មនុស្សលោក។
– ពិធីដង្ហែនិងរំលាយសពៈ
គេបានរំកិលសពចេញពីទីតម្កល់ដោយនិមន្តព្រះសង្ឃបង្សុកូល បង្វិលពពិល៣ជុំ
ជុំវិញមឈូស។ ក្រោយមក ដង្ហែចេញ ដោយមានព្រះសង្ឃ អភិធម្ម ព្រះសង្ឃមាតិកា
អាចារ្យយោគី កាន់ទង់ព្រលឹង មានភ្លេងខ្មោចលេងកំដរផង។អ្នកប្រាយលាជ
អ្នកបួសមុខភ្លើង អ្នកព្លុក (អ្នកដុតខ្មោច)
៤នាក់សែងមឈូសយកជើងទៅមុខ។អ្នកទទួលទៀនត្បូង
និងគ្រួសារញាតិមិត្តរបស់សពដើរដង្ហែតាមក្រោយ។
នៅពេលទៅដល់ទីប៉ាឆា គេបានរៀបចំកិច្ចទៅតាមនោះទៀត
ដែលមានអាចារ្យយោគី និងអ្នកព្លុក ៤នាក់ យកចន្លុះ ១ដើមម្នាក់
ដើរព័ទ្ធជុំវិញមឈូស៣ជុំ។ រួចអាចារ្យ ដុតភ្លើងបូជាសព
ពេលនោះមានអ្នកបួសមុខភ្លើង
តែសឹកវិញនៅពេលបូជាសពរួចព្រមទាំងមានទេសនាមុខភ្លើង។
នៅពេលបច្ចុប្បន្ននេះឃើញថា ពីធីបុណ្យសពមានការប្រែប្រួលខ្លះៗ
ដោយសារតែពេលវេលា និងការចេះចាំតៗគ្នាមក គួបផ្សំនឹងការចរន្តបទេសហូរចូលមកទៀត
បានធ្វើឲ្យពីធីនេះ មិនចំជាលក្ខណៈប្រពៃណីបុណ្យសពខ្មែរនោះទេ។
ទោះបីជាមានអ្នកស្លាប់ដោយបែបយ៉ាងណា ក៏គេយកធ្វើ
បុណ្យ និងបូជាបានទាំងអស់
ជាពិសេសគេធ្វើទៅតាមបណ្តាំអ្នកមុននឹងស្លាប់ (ខ្មោច)។
ពេលខ្លះគេបានប្រារព្ធធ្វើទៅតាមជនជាតិចិន ដែលក្នុងពិធីនេះ
ឃើញមានដុតក្រដាសសែន (ដុល្លារខ្មោច) អមដោយភ្លេងម៉ុងសាយ
បូកនិងភ្លេងបុណ្យសពប្រពៃណីផង។ ចំពោះអ្នកកាន់ទុក្ខ ក៏មានសភាពលក្ខណៈ
ជាប្រពៃណីចិន (សម្លៀកបំពាក់) ដែលអង្គុយបត់ជើង យំ
និងដុតក្រដាសសែនបណ្តើរផង។ រីឯការបូជា ឬបញ្ចុះសពវិញ
គេមានអញ្ជើញចិនសែមកម៉ិកថាត្រូវបញ្ចុះ ឬ បូជាសពនៅថ្ងៃណា ម៉ោងណា
ទៀតផង។ ឯការហែសពទៅបញ្ចុះ ឬបូជាវិញ គេហែខ្មោចដោយរថយន្តដែលមានលក្ខណៈទំនើប(ឡានសព)។
ចំពោះការកាន់ទុក្ខជាធម្មតាមានរយៈពេល១០០ថ្ងៃ(៣ខែ១០ថ្ងៃ)
អ្នកខ្លះអាចដល់១ឆ្នាំ តែមកដល់ឥឡូវនេះវិញ មានត្រឹមតែ៧ថ្ងៃប៉ុណ្ណោះ។
ដោយការរំលាយសព បញ្ចុះសព បញ្ចុះការរហូតកប់មួយរយៈ ហើយគាស់យកឆ្អឹងមកធ្វើបុណ្យ
រួចបញ្ចុះក្នុងចេតិយឬ បូជាហើយរើសធាតុដាក់ក្នុងកោដ្ឋ យកទៅទុកក្នុងផ្ទះ
ឬក្នុងចេតិយ ឬទុកនៅឯវត្តអារាម។
ចំពោះពីដើមវិញ គេបូជារូច យកធាតុដាក់កោដ្ឋ
ហើយបោះចោលក្នុងទឹកជ្រៅ ឬយកទៅដាក់ចោលក្នុងព្រៃ ឲ្យសត្វស៊ីទៅវិញ
ដូចជានៅក្នុងសម័យចេនឡា៕
ដកស្រង់ពី ព័ត៌មានខ្មែរ
No comments:
Post a Comment