ហង្ស និងអណ្តើក

      កាលមួយនោះ  មានហង្សពីរ   និងអណ្តើកមួយបាន​យកគ្នាជាមិត្ត។  ថ្ងៃមួយនៅគិម្ហន្តរដូវ  ស្រាប់តែត្រពាំងដែលអណ្តើកនោះពឹងពាក់អាស្រ័យ  ក៏រីងស្ងួតហួតអស់ទៅ។

​​​      ហង្សទាំងពីរពិគ្រោះគ្នាថា  ឥឡូវនេះទឹកត្រពាំងគោកខះអស់ហើយ  បងអណ្តើកមិនអាចនឹងស្ថិតនៅទីនេះបានទៀតឡើយ ហើយមុខជាធ្លាក់ខ្លួនទៅក្នុងសេចក្តីលំបាកវេទនាជាពុំខាន។  ពិភាក្សាគ្នាដូចនោះហើយ  ហង្សទាំងពីរក៏នាំគ្នាហើរចេញពីព្រឹក្សា​​  ទៅជួបនឹងអណ្តើក​  ហើយមានវាចាទៅកាន់អណ្តើកថា៖

ឥឡូវនេះទឹកត្រពាំង  រីងស្ងួតអស់ហើយ   ឯងពុំអាចនឹងរកអាហារនៅទីនេះបានទៀតឡើយ  ហេតុនេះចូរសំលាញ់ខាំដំបងអោយខ្ជាប់  យើងទាំងពីរនឹងពាំចុងដំបងទាំងសងខាង  ហើយហើរយោងនាំឯងទៅរកកន្លែងណាដែលមានទឹកច្រើន។  ប៉ុន្តែនៅវេលាដែលអ្នកខាំដំបង  ចូរអ្នកប្រយ័ត្នកុំនិយាយថាអ្វីអោយសោះ។

ថាដូច្នោះហើយ  ហង្សក៏ពាំដំបងនឹងចំពុះ  ហើយហើរកាត់ស្រុកនានា។   មានកុមារជាច្រើន ឃើញអណ្តើកនៅលើអាកាសវេហាស៍  ក៏នាំគ្នាស្រែកហ៊ោថា៖

លោកអើយ  មើលនុះន៍  ហង្សពីរហោះយោងអណ្តើកមួយនៅចំពុះ។

ដោយក្មេងទាំងនោះស្រែកពោលដូចនេះជាច្រើនដង  អណ្តើកនឹកខឹងទ្រាំពុំបាន  ក៏និយាយទៅកាន់ក្មេងថា៖

​​​“អ្នកឯងសុទ្ធតែល្ងង់ខ្លៅ” ។

ទើបតែនឹងថាដូចនេះ  អណ្តើកក៏របូតមាត់ពីដំបងធ្លាក់ចុះមកដី  បានក្តីមរណកាលទៅហោង៕